सर्वमतादर

‘सिटिझनशिप डिबेट ओव्हर एनआरसी अँड सीएए - आसाम अँड दि पॉलिटिक्स ऑफ हिस्ट्री’ या पुस्तक प्रकाशन कार्यक्रमाप्रसंगी सरसंघचालक मोहनजी भागवत म्हणाले, “भारतीय नागरिकांनी नेहमीच ‘वसुधैव कुटुम्बकम’ या तत्त्वाचे पालन केले आहे. ‘सेक्युलॅरिझम’, लोकशाही आणि बहुलता ही भारतीय संस्कृतीची खास वैशिष्ट्ये आहेत. त्यामुळे भारतीयांना जगातील अन्य देशांकडून सर्वसमावेशकता शिकण्याची गरज नाही. भारताने लोकशाही अलीकडील काळात स्वीकारली अथवा ‘सेक्युलॅरिझम’चा नंतर स्वीकार केला, असेही नाही. भारतीय राज्यघटनेची निर्मिती करणारे आमचे महान नेते हे अतिशय उदारमतवादी होते. त्यामुळे भारतीय नागरिकांना या तत्त्वांविषयी नेहमीच सर्वोच्च आदर वाटतो.” मोहनजी भागवत यांनी अगदी योग्य वेळी अतिशय योग्य विषय देशापुढे ठेवला आहे. यावर उलटसुलट चर्चा होत राहील. तथाकथित डावी मंडळी त्यांच्या प्रकृतिधर्माप्रमाणे भागवतांच्या बोलण्याला विकृत अर्थ प्राप्त करून देतील. त्याची आता सर्वांना सवय झाली असल्यामुळे कुणीही डाव्यांचे विषय फार गंभीरपणे घेऊ नयेत.

सेक्युलॅरिझम याचा अर्थ कसा सांगितला जातो? त्याचा अर्थ असा होतो की, 1. राज्यसंस्थेचा कोणताही उपासना धर्म असू नये. 2. सर्व नागरिकांना उपासनेचे स्वातंत्र्य असले पाहिजे. 3. वेगळ्या उपासनापद्धतीचा अवलंब केल्यामुळे कोणाचाही राज्याने छळ करता कामा नये. हा सेक्युलॅरिझमचा अर्थ आपल्याला सगळे पाश्चात्त्य विद्वान सांगत असतात. आणि आपल्याकडच्या तथाकथित बुद्धिजीवी लोकांची गुलामीची सवय अशी असते की, ‘गोरा बोले आणि आम्ही डोले’! आपली बुद्धी न वापरता त्याने जे सांगितले ते प्रमाण मानावे, त्याची एक चौकट तयार करायची आणि या चौकटीत आपल्याला बसवायचा प्रयत्न करायचा. इंग्लिशमध्ये एक म्हण आहे की, र्‘ीेीपव शिस ळप र र्र्ीिींरीश हेश्रश’ - चौकोनी बिळात गोल खुंटी बसवायची, असा याचा अर्थ होतो.

 

वसुंधरा परिवार असल्यामुळे परिवारात अनावश्यक चढाओढ नसते, स्पर्धा नसते. दुसर्‍याला दाबून टाकण्याची भावना नसते. प्रत्येकाला त्याच्या त्याच्या क्षमतेप्रमाणे विकास करण्याची संधी असते आणि तसे स्वातंत्र्य असते. एका परिवारात अनेक सदस्य असतात आणि ते एकसारखा व्यवसाय करीत नाहीत. प्रत्येकाचे मार्ग वेगवेगळे असतात, ते त्याच्या रुचीप्रमाणे असतात. याला रुचिभिन्नता म्हणतात. यालाच विविधता म्हणतात. ही विविधता नैसर्गिक असते. कृत्रिमरित्या ती निर्माण करता येत नाही. विविधता नाकारणार्‍या अनेक विचारसरणी आहेत. त्यातील मुख्य तीन विचारसरणी - 1. ख्रिश्चानिटी 2. इस्लाम 3. कम्युनिझम. या तिन्ही विचारधारा वेगळा विचार ठेवणार्‍याला जिवंत ठेवत नाहीत आणि जगातील सर्वात मोठी विडंबना अशी की, या विचारधारेतील विद्वान आम्हाला सेक्युलॅरिझमची प्रवचने देत असतात. विशेषत: भारतीय राष्ट्रजीवनात राष्ट्रीय विचारांचा - म्हणजे हिंदू विचारांचा प्रभाव जसजसा वाढत चालला आहे, तशी ही सेक्युलर मंडळी बेभान होत चाललेली आहेत. भारतातील सेक्युलॅरिझम धोक्यात आहे, ख्रिश्चन, मुसलमान, डावे यांचे जीवन धोक्यात येत चालले आहे, अशी हाकाटी त्यांनी सातत्याने चालू ठेवली आहे. मोहनजींनी त्यांना सणसणीत उत्तर दिले आहे.

आपल्याकडे मीडियाने आणि चित्रपटसृष्टीने मोठ्या कौशल्याने फादर, मुल्ला आणि डावे ‘लिबरल’ (?) यांच्या प्रतिमा रंगविलेल्या आहेत. सेवाभावी, दयाळू, शांत स्वभावाचा, अडचणीत आलेल्यांना मदत करणारा वगैरे वगैरे. ख्रिश्चन देशांचा इतिहास आपल्यला माहीत नसतो. कोलंबसने अमेरिकेचा शोध लावला. तो कॅथोलिक ख्रिश्चन होता. त्याच्या पाठोपाठ स्पॅनिश लोक अमेरिका खंडात गेले. सोने आणि चांदीसाठी त्यांनी जवळजवळ दोन कोटी स्थानिक अमेरिकन लोकांना ठार केले. जे वाचले त्यांना ख्रिश्चन केले. स्थानिक लोकांकडे धनुष्यबाण, तलवारी होत्या. स्पॅनिश लोकांकडे तोफा आणि बंदुका होत्या. ब्रिटिश, डच, पोर्तुगीज आणि फ्रेंच, आफ्रिकेत आणि आशियात गेले. आफ्रिकेतील आणि आशियातील बहुतेक सगळे देश या गोर्‍या ख्रिश्चन लोकांनी लुटले, लोकांना कंगाल केले आणि जबरदस्तीने अनेक ठिकाणी त्यांना ख्रिश्चन केले. स्पॅनिश लोकांनी फिलिपिन्स जबरदस्तीने ख्रिश्चन करून टाकला. खुद्द ख्रिश्चन देशांमध्ये कॅथोलिक आणि त्याचे अनेक पंथ, प्रोटेस्टंट आणि त्याचे अनेक पंथ निर्माण झाले. युरोपमध्ये कॅथोलिक आणि प्रोटेस्टंट यांच्यामध्ये अनेक युद्धे झाली. ‘तीस वर्षांचे युद्ध’ हे इतिहासात फार प्रसिद्ध आहे. या युद्धात ख्रिश्चन लोकांनी ख्रिश्चन लोकांना कापून काढले. कापून काढण्याचे कारण तो माझा पंथ मानत नाही, हे आहे.